کابل فیبر نوری داخلی نوعی کابل است که به طور خاص برای استفاده در ساختمان ها یا فضاهای بسته طراحی شده است. برای انتقال داده ها با استفاده از سیگنال های نور استفاده می شود. برخلاف کابل‌های فیبر نوری فضای باز، که برای مقاومت در برابر عناصر محیطی ساخته شده‌اند، کابل‌های داخلی معمولا سبک‌تر و انعطاف‌پذیرتر هستند. آنها برای نصب آسان از طریق کانال ها، سقف ها یا کف در یک ساختمان طراحی شده اند.

این کابل ها از یک هسته ساخته شده از الیاف شیشه یا پلاستیک تشکیل شده است که توسط یک روکش محافظ و ژاکت احاطه شده است. هسته جایی است که سیگنال های نور به دلیل بازتاب داخلی از دیواره های هسته منعکس می شوند. این طراحی امکان انتقال داده با سرعت و ظرفیت بالا را در فواصل طولانی بدون تخریب سیگنال فراهم می کند.

کابل‌های فیبر نوری داخلی معمولاً در شبکه‌های مخابراتی، شبکه‌های محلی (LAN)، مراکز داده و سایر برنامه‌های داخلی که در آن انتقال داده با سرعت بالا مورد نیاز است، استفاده می‌شود.

انواع کابل فیبر نوری داخلی

انواع مختلفی از کابل های فیبر نوری داخلی وجود دارد که هر کدام برای کاربردها و محیط های خاص طراحی شده اند. در اینجا چند نوع رایج وجود دارد:

کابل بافر محکم: در این نوع کابل، هر فیبر با لایه ای از مواد محافظ مانند پلاستیک محکم می شود. کابل‌های بافر محکم ناهموار هستند و برای کاربردهای داخلی که ممکن است کابل را مکرراً جابجا کنید یا در فضاهای تنگ نصب کنید، مناسب هستند.

کابل لوله شل: کابل های شل دارای فیبرهای نوری مجزا هستند که به طور آزاد در لوله های محافظ محصور شده اند. این لوله ها محافظت بیشتری در برابر رطوبت و استرس مکانیکی ایجاد می کنند و آنها را برای استفاده در فضای باز نیز مناسب می کند. با این حال، آنها می توانند در داخل خانه نیز استفاده شوند، به ویژه در محیط هایی که ممکن است خطر رطوبت یا آسیب فیزیکی وجود داشته باشد.

کابل نواری: کابل های ریبون از چندین فیبر تشکیل شده است که در نوارهای مسطح قرار گرفته اند. این طراحی باعث می‌شود کابل‌های ریبون جمع‌وجور و فضای کارآمدی داشته باشند و برای نصب‌های با تراکم بالا مانند مراکز داده ایده‌آل هستند. آنها اغلب در محیط های داخلی استفاده می شوند که در آن تعداد زیادی اتصال باید در یک فضای محدود ایجاد شود.

کابل توزیع: کابل های توزیع برای اجرای کوتاه مدت در داخل ساختمان، معمولاً در ساختمان ها یا مراکز داده طراحی شده اند. آنها حاوی تعداد نسبتاً کمی الیاف هستند، معمولاً تا چند ده، و برای اتصالات نقطه به نقطه یا تأسیسات ستون فقرات داخل ساختمان مناسب هستند.

کابل شکست: کابل‌های Breakout از چندین فیبر محکم بافری تشکیل شده‌اند که در یک ژاکت با هم قرار گرفته‌اند. هر فیبر در بسته نرم افزاری دارای بافر محافظ مخصوص به خود است که باعث می شود کابل های شکسته بادوام و به راحتی خاتمه پیدا کنند. آنها معمولاً برای دویدن کوتاه در داخل ساختمان و برای اتصال دستگاه ها یا تجهیزات جداگانه استفاده می شوند.

کابل هیبریدی: کابل های هیبریدی شامل فیبرهای نوری و هادی های مسی در یک ژاکت هستند. آنها در محیط هایی استفاده می شوند که هم اتصالات فیبر نوری و هم برق مورد نیاز است، مانند تجهیزات شبکه یا سیستم های نظارت.

اینها تنها چند نمونه از انواع کابل فیبر نوری داخلی هستند که هر کدام برای برآورده کردن الزامات خاصی از نظر انعطاف پذیری، حفاظت و محیط نصب طراحی شده اند. انتخاب نوع کابل به عواملی مانند کاربرد، تعداد فیبرهای مورد نیاز و محیط نصب بستگی دارد.